Τα «Διάφωτα» της 7Οχρονης καλλιτέχνιδας Μαίρης Χατζηνικολή στην Πανελλήνια Εκθεση Κεραμικής
«Στην ουσία εκείνο που επιδιώκω είναι μία ολική αντίληψη του κόσμου στον οποίο ζούμε και το πλησιάζω με διάφορους τρόπους. Για μένα η αντίληψη τούτου του κόσμου είναι το φως, το φως που πηγάζει μέσα από τα πράγματα, τους ανθρώπους, μέσα απ' οτιδήποτε».
Το αισθάνεσαι αυτό αμέσως, βλέποντας την εικαστική δημιουργία της Μαίρης Χατζηνικολή, τα περίπου 30 «Διάφωτα» που αυτές τις μέρες και ως τη Δευτέρα παρουσιάζονται στην 40ή Πανελλήνια έκθεση Κεραμικής στο Μαρούσι (Κηφισίας 207), μία έκθεση που οι διοργανωτές της, ο δήμος της πόλης και η Πανελλήνια Ενωση κεραμιστών και αγγειοπλαστών αφιέρωσαν στην καλλιτέχνιδα. «Η επιδίωξη που χαρακτηρίζει τη δουλειά μου των τελευταίων 10 χρόνων», λέει η Μαίρη Χατζηνικολή, «είναι η αναζήτηση του φωτός. Φως που διασχίζει το σκοτάδι, που διαπερνά και καταυγάζει τις συμπαγείς μάζες που παρεμβάλλονται. Είναι φως ελπίδα; Φως μήνυμα: Το ανιχνεύω δουλεύοντας».
«Με τράβηξε στην κεραμική η δυνατότητα που σου παρείχε να κάνεις τέχνη που θα περιέχει πάρα πολλά πράγματα» τονίζει η Μαίρη Χατζηνικολή
Τα πορσελάνινα διάφανα εσώγλυφα της δημιουργού στέκονται στην έκθεση απέναντι από τις φωτογραφίες της, μία ενασχόληση των τελευταίων πέντε χρόνων. Στα 70 της χρόνια, παραμένει πάντα ανήσυχη και δημιουργική. «Ολη μου τη ζωή ψάχνω, από μικρό παιδί. Εψαχνα μέσα στις πέτρες, στο κάθε τι που έβλεπα μπροστά μου. Προσπαθούσα να εισχωρήσω μέσα του, να καταλάβω τι μου λέει, από πού έρχεται, πού πάει», εξομολογείται. «Να, τώρα στα 70 μου άρχισα να κάνω φωτογραφία. Και ψιλοσυζητάω να κάνω και κομπιούτερ, δεν είμαι σίγουρη ότι θα βρω το ίδιο προσωπικό ενδιαφέρον, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τη δυνατότητα που σου δίνει».
Αρχισε να ασχολείται με την κεραμική ως εικαστική τέχνη πριν από 40 χρόνια, όταν στην Ελλάδα το μόνο που υπήρχε ήταν τα παραδοσιακά βάζα, τα οποία «δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για μένα. Τα έβλεπα όπως τα βλέπει ο καθένας». Με σπουδές ζωγραφικής στο εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και στην ΑΣΚΤ, συνέχισε με υποτροφία του ΙΚΥ στην «Ακαντέμια ντι Μπελ Αρτι» της Ρώμης. Παράλληλα κι εκεί στην Ιταλία, γνώρισε και σπούδασε την κεραμική που σχεδόν μονοπώλησε την καλλιτεχνική της δραστηριότητα έως σήμερα. «Με τράβηξε η δυνατότητα που σου παρείχε να κάνεις τέχνη που θα περιέχει πάρα πολλά πράγματα. Που είναι και γλυπτική και ζωγραφική και έχει και πολλή έρευνα», τονίζει η κ. Χατζηνικολή. «Από κει και πέρα π διαδικασία είναι για μένα το παν. Η ώρα της δουλειάς είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Οταν δουλεύω δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον εαυτό μου απ' αυτό και δεν το αλλάζω με τίποτε».
Ολα αυτά τα χρόνια n Μαίρη Χατζηνικολή έμεινε συνειδητά έξω από τα εμπορικά κυκλώματα. Προτίμησε να βγάζει χρήματα από οπουδήποτε αλλού για να νιώθει ανεξάρτητη ως καλλιτέχνις κι έτσι δίδασκε καλλιτεχνικά σε σχολείο. «Προσωπικά δεν αισθανόμουν καμία ανάγκη να μπω σ' αυτό το χώρο, που προϋποθέτει μια άλλη ζωή, κοσμική. Χωρίς βέβαια να κρίνω αυτούς που το κάνουν», λέει. «Δεν πιστεύω ότι το έργο που έχω αφήσει είναι εμπόρευμα. Κι όσο μπορώ δεν πουλάω, το αποφεύγω. Το έργο λειτουργεί τοποθετημένο σε ένα χώρο που μπορεί να το δει ο κόσμος. Το έργο τέχνης σαν σκοπό δεν έχει την αγορά από κάποιον αλλά την επικοινωνία μαζί του. Θα ήθελα να βλέπω και να ξαναβλέπω τον Ηνίοχο των Δελφών, όμως δεν έχω κανένα κέφι να τον έχω σπίτι μου. Δεν χρειάζεται, όταν τον έχω δει λειτουργεί μέσα μου, το ξαναφέρνω στη μνήμη μου όπως όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή. Θα έπρεπε αυτό να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά».
Αυτή τη στιγμή η Μαίρη Χατζηνικολή πιστεύει πως υπάρχει ανταπόκριση στην τέχνη της κεραμικής. «Κάθε χρόνο γίνεται κι ένα βήμα παραπάνω», επισημαίνει. «Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα ουσιαστική παιδεία στο χώρο της κεραμικής. Επομένως αυτός που θέλει να ασχοληθεί πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί μόνος του. Εμείς εδώ στο Μαρούσι δημιουργήσαμε μια φύτρα. Πρέπει όμως να γίνουν σχολές. Σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων η κεραμική έχει εδραιωθεί ως τέχνη. Αν την κρίνουν σαν μεγάλη, σαν μικρή, σαν μικρότερη, αυτό είναι αστείο».