Πρέπει να πω ότι είμαι μαζί μ' εκείνους που πιστεύουν ότι η κάθε τέχνη έχει τους όρους της και τα όρια της, ότι η ύλη και τα μέσα της τέχνης υπαγορεύουν τη μορφή της. Ειδικά για την κεραμική μια μακριά παράδοση μάς έχει διδάξει, ότι μπορεί να είναι τέχνη, όντας κεραμική και χωρίς να χρειάζεται να υπερβεί τα όρια της, για να γίνει ζωγραφική ή γλυπτική. Θα πρέπει όμως από μια άλλα άποψη να αναγνωρίσουμε ότι η σύγχρονη ζωγραφική, με την επαναφορά της στο επίπεδο, με τη σημασία που δίνει στα αποτελέσματα της ύλης, των λάμψεων, της ρευστότητας του χρώματος, με την αναγωγή του σχεδίου και του πλασμού της φόρμας στον απλούστερο γραφισμό, επιτρέπει τη μεταφορά αυτών των "γραφικών" γνωρισμάτων της σε διάφορες ύλες. Συχνά μάλιστα η ειδική ποιότης της ύλης και η τεχνική της κατεργασίας της δημιουργούν πρόσθετα θέλγητρα, που εκπλήσσουν και κατακτούν τον θεατή.
Νομίζω ότι η εργασία της Μ.Χατζηνικολή αυτή την ποιότητα της κεραμικής αξιοποιεί, με τα λαμπρά χρώματα που μπορεί να της δώσει το υάλωμα και η φωτιά, με το παιχνίδισμα της διαφοράς των επιπέδων, με τον συνδυασμό του χρώματος και της ύλης, με την εκμετάλλευση των διαιρέσεων μιας μεγάλης επιφάνειας σε μικρότερα πλακάκια ή κομμάτια. Αυτές τις ιδιότητες που της προσφέρει το υλικό της τις χρησιμοποιεί στις συνθέσεις της με ζωγραφική αίσθησι των χρωματικών σχέσεων, της κινήσεως και της αναπτύξεως του ρυθμού, της ισορροπίας των εντάσεων του σχήματος και του χρώματος. Για την προσπάθεια της να κάνει γλυπτική επίσης με την κεραμική δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο