Η Μαρία Χατζηνικολή που εκθέτει στις Νέες Μορφές μάς θέτει προ ενός πρακτικού ερωτήματος. Αν η αρχιτεκτονική του σημερινού κτιρίου και ο διάκοσμος του εσωτερικού χώρου ακολουθούν το διεθνές στυλ της γυμνής και αφαιρετικής επιφανείας, προσαρμοσμένης στις λειτουργικές ανάγκες της οικοδομής, γιατί οι αρχιτέκτονες δεν θα ζητήσουν να ολοκληρώσουν αυτό το στυλ με τον κεραμικό διάκοσμο, τις λάμπες, τα βάζα, τα πλακάκια του τοίχου, τα τραπέζια κλπ.Και καταπιάνεται η ίδια με γνώση του υλικού της και δημιουργικό ενθουσιασμό να προσφέρει τα παραδείγματα μιας αφηρημένης κεραμογλυπτικής που τη συμπληρώνει με ένα πλούσιο και αισθαντικό χρώμα. Η εργασία της είναι σκληρή, όχι μόνο γιατί η ίδια σχεδιάζει, ζωγραφίζει, ψήνει , κατασκευάζει τα έργα της, συνδυάζοντας τον τεχνίτη και τον καλλιτέχνη, αλλά και γιατί απευθύνεται σε ένα κοινό, που δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει τη σημασία της ολοκληρώσεως του σύγχρονου ρυθμού στις εφαρμοσμένες τέχνες. Έχει όμως με το μέρος της τα ρεύματα της σύγχρονης τέχνης που απλώνονται κάθε μέρα σε μια διεθνή επιφάνεια και η ελπίδα μιας δικαιώσεως των θυσιών της και στον τόπο μας την παρακινεί να εργάζεται με υπομονή κι ευσυνειδηισία, αλλά και να τολμά κρούοντας τις θύρες του μέλλοντος.
Τεχνοκριτικά σημειώματα, Καθημερινή 26/2/1961
Άγγελος Προκοπίου